کتاب در بهار جادوانه نسیان اثر هانس ماگنوس انسنزبرگر

 شعر انسنز برگر انتظارات مرسوم را برآورده نمیکند؛ در معنای محافظه کارانه‌اش ادیبانه نیست، راز آلود نیست، مبهم نیست؛ نمی‌شود مثل یک مکعب روبیک با وجوه غامضش بازیِ سرخوشانه‌ی ایان ناپذیری به راه انداخت، تعزلی نیست؛ جدیث نفسی پرسوز و گداز نیست که همدلی خواننده را برانگیزد و به طور کلی محصول تکرار و تقلید سنت‌های شعری پیش از خود نیست. او شاعری حزبی نیست که علیه حزب مقابل بجنگد و به ناگریز بر بخشی از واقعیت سرپوش بگذارد، مردم زاده‌ای نیست که صرفا سیاست مداران را بانی حرمان همگانی بداند و نقش تسهیل گر خرده جانبان را فراموش کند، بلکه هیچ کس و هیچ چیز، نه سیاست مداران، نه مردم، نه حتی خودش، و نه به طول کلی هیچ عنصری که موجودیت اجتماعی و بالمال نقشی در شیوع نازیسم داشته باشد، از نقد تسامح ناپذیر و بی رحمانه‌ی او جان سالم به در نمی‌برد. اِنسنز برگر مثل برشت نمی‌خواست شعرهایش رمز نوشته‌هایی غامض و بی روزن باشند که تنها به دست نخبگانی خیره رمزگشایی شوند؛ همان نخبگان روشنفکری که در زمان دیکتاتوری نازی که بنا بود به دست ایشان تضعیف شود، یا همدست آن شده بودند یا تسلیمش. او نیز مثل برشت می‌خواست شاعری مدرن باشد، بی آنکه در تمایل عجیب و غیرعادی هنر مترقی به واپس گراییِ سیاسی سهیم باشد.