کتاب نمایشنامه مسافر اتاق شماره 37 اثر هومن بنایی نشر آماره

نمایشنامه (مسافر اتاق شماره 37) پس از یک سال کار جدی با بازنگری‌های پی در پی، بارها و بارها در کارگاه خوانش شد و کلمه به کلمه، خط به خط اصلاح گردید. بی‌اغراق باید گفت که بیش از 12 بار بازنویسی و اصلاح شد و روند خلق این اثر، دشوار، بغرنج و به راستی پر زحمت بوده است. به جرأت می‌توان گفت که نمایشنامه (مسافر اتاق شماره 37) به منزله فرزند نویسنده محسوب می‌شود. زیرا این اثر نه یک شبِ؛ بلکه طی ماه‌ها تحقیق و مطالعه زندگی‌نامه «صادق هدایت» و آشنایی با سبک زندگی و بازخوانی داستان‌های او شکل گرفته است. چکش‌کاری شده، تراش خورده و اکنون در معرض قضاوت اهل تئاتر و هنردوستان قرار گرفته است.تجربه «هومن بنائی» در کارگاه نمایشنامه‌نویسی تجربه‌ای ممتاز بود. او نشان داد که فقط نیاموخته که درام چیست! بلکه واقعا دست به آفرینش زده و با هدف خلق یک اثر ماندگار خود را در مسیر تکامل برای رسیدن به یک نمایشنامه کامل قرار داده است. اینک که این نمایشنامه بعد از گذشت 6 سال انتشار یافته است، بی‌تردید موجب خوشحالی من به عنوان مدرس و راهنما خواهد بود که اثر در بوته نقد قرار گیرد و کاستی‌ها و یا ارزش‌های آن، بررسی و آشکار شود. بی‌تردید «صادق هدایت» نویسنده بزرگی است که سال‌ها از مرگ مشکوک وی می‌گذرد و حقیقتا باید گفت که ادبیات داستانی ایران را با نام پر آوازه او می‌شناسند. در این اثر ساعات پایانی عمر هدایت را می‌خوانیم و او در لحظه‌های آخر عمر خویش با شخصیت‌های بعضی از داستان‌هایش ملاقات می‌کند. یکی دیگر از انتخاب‌های خوب نویسنده ورود شخصیت «فروید» نظریه‌پرداز بزرگ آلمانی است که با حضور او کشمکش ها و کلنجارهای جذابی بین این دوشخصیت لحظلات دراماتیکی را خلق می‌کند. این نمایشنامه از لحاظ طول اجرا حدود یک ساعت و بیست دقیقه یا کنر از آن است. تعداد 9 شخصیت دارد که 2 شخصیت به صورت نریشن (صدا) در اثر حضور خواهند داشت و از نظر اجرایی، با حداقل امکانات صحنه قابل اجراست. در نمایشنامه (مسافر اتاق شماره37) تاکید بیشتر بر روی موقعیت دراماتیک و شخصیت‌پردازی بوده است. دیالوگ‌ها نیز بیان عامیانه زندگی روزمره نیستند و هر شخصیت به زبان ویژه خود سخن می‌گوید. زبانی که مستقلا آفریده شده و گاه، هیچ انطباقی با گفتار عادی زندگی ندارد. این اثر می‌تواند مبنای کلاس‌های بازیگری و کارگردانی قرار بگیرد و از آنجایی که کوتاه و نسبتا کم‌پرسناژ است نمونه مناسبی برای کارهای آموزشی تئاتر به شمار بیاید و گروه‌های تئاتری اجراهای حرفه‌ای آن را تجربه کنند. امیدوارم درآینده‌ای نزدیک از این نویسنده جوان و با استعداد کارهای جدیدی انتشار یابد و آثارش موجب غنای ادبیات نمایشی کشورمان گردد.