کاب تنهایی واژه ها اثر محمدرضا احمدی انتشارات نامه مهر

برای دوستانی عشق پنجره ایست که از پشت آن تنها بعضی چیزها را میتوان دید. اما به باور من عشق نگاهیست که به هر چیزی میتواند بیفتد. گفتمان عشق، گفتمانی نیست که در آن بتوان چیزهایی را خوب و چیزهایی را بد شمرد که این گفتمان نفرت است نه عشق. پیر ما گفت خطا برقلم صنع نرفت آفرین بر نظر پاک خطا پوشش باد همانگونه که حافظ میگوید در گفتمان عشق واقعیت جهان روزمره هم هست اما با چشمی که چشم پوشی میکند با چشمی که همه چیز را خوب میبیند حتی اگر در گفتمان نفرت آن چیزها بد و حتی بسیار زشت باشند. این نگاه میتواند به گونه ای رنج دهنده انسان را از زندگی روزمره بازدارد و اورا به درون گرایی مفرط بکشاند. گونه ای درویشی راستین اما غیر عملی در حالیکه این نمیتواند به انسان برای پیشرفتش در هستی یاری کند. ان نگاه تکنولوژی را نفی میکند، دستاوردهای تازه را نفی میکند، زندگی عملی روزمره را نفی میکند و ناگاه انسان میبیند نگاهی که قرار بود همه چیز را خوب ببیند خودش در سطحی بالاتر به گفتمان دیگری از نفرت بدل شده که خودی و غیرخودی ای ناخودآگاه را پدید آورده است. رسیدن به گفتمان عشق و در عین حال زیستن در زمان حال کاریست که « نه هرکو ورقی خواند» از عهده اش برمی آید.