کتاب شن روان اثر استیو تولتز انتشارات نوای مکتوب

تولتز که اولین رمانش در سال 2008، جز از کل، در لیست نهایی نامزدهای جایزه بوکر قرار گرفت و درباره سه نسل غریب و غیرعادی بود، طی ایمیلی به فیرفاکس مدیا نوشت که او " برای کشف بیان هر نویسنده از ویژگی خاص ذهنی‌اش" کتاب می‌خواند. " تقریبا غیرممکن است هر ذهنی که مرا به خودش کشانده در داستان‌هایش دست کم رگه‌هایی از طنز نداشته باشد." " به ویژه، هر نوشته تخیلی که هدفش درافتادن با عقاید و حقایق فلسفی و روانشناسی است، در جایی مجبور است به خودش بخندد. در غیر این صورت به شکل غیرآگاهانه‌ای مضحک خواهد بود." تولتز می‌گوید، ترفندی که باعث می‌شود در طنزنویسی زیاده‌روی نکنید، این است که " خواننده همیشه به خلاقیت شما اعتقاد داشته باشد، و به خواننده اجازه بدهید خودش را به لحاظ احساسی یا عقلانی به حرفهای شخصیتها و رویدادهایی که ساخته‌اید بسپارد." از دوران کودکی بود که استیو تولتز تلاشش برای نوشتن داستان‌های طنز را شروع کرد. بهمین خاطر است که خودش می‌گوید از اینکه امسال جایزه طنزنویسی استرالیا را دریافت می‌کند خوشحال است. " به خاطر اینکه مدرکی به من دادید که بفهمم تنها کسی نیستم که گمان می‌کند آدم طنازی هستم از شما ممنونم،" این را نویسنده لس‌آنجلسی بوسیله پیامی ویدئویی در کتابخانه ایالتی ولز جنوبی جدید در شب پنجشنبه با بردن جایزه 10000 دلاری راسل برای طنزنویسی گفت. " کار من درباره ترس، ایستادگی، رنج، یأس، خشم و مرگ است، بهمین خاطر بردن جایزه‌ای برای خنداندن اهمیت به سزایی برایم دارد. این جای تقدیر و تشکر دارد که لازم نباشد آدم برای جدی به نظر رسیدن لزوما جدی باشد. " خواندن و نوشتن ادبیات برقراری ارتباط میان اذهان است، و طنزنویس دانمارکی ویکتور بورژ گفته ' خنده کوتاه‌ترین فاصله میان دو انسان است'، و من به این مسئله ایمان دارم." " اگر این ترفند زیبا ادامه‌دار باشد، شما در کارتان افراط نکرده‌اید." تولتز درباره ریشه‌های حس شوخ‌طبعی خودش می‌گوید، " این چیزی بین من و یک تیم از روانشناسان است." " اگر بخواهید درباره 'هنر' طنازی بدانید باید بگویم توضیحش غیرممکن است. دست کم از نظر من این موضوع کاملا غریزی است. " چیزی که مدتها پیش احتمالا به عنوان یک مکانیزم دفاعی شروع به کار کرده به تدریج تبدیل به یک عادت شده و حالا به شکلی تفکیک ناپذیری با پیوند من با عالم نویسندگی گره خورده است."