کتاب روان ترکیبگری راهنمای اصول و تکنیک ها اثر روبرتو آساجیولی ترجمه خالد جنادله و مریم جباری و مهدی بیت‌سعید انتشارات ارجمند

روبرتو آساجیولی نخستین مفاهیم روان ترکیبگری را در سال 1910 در رسالة دکترای خود مطرح نمود و در همین رساله به برشماری (به زعم او) «کاستی های» دیدگاه فروید پرداخت. وی معتقد بود که رویکرد کاهش گرایانۀ نظریة فروید، عدم توجه به قلمروی معنوی وجود انسان و غریزه گرایی مفرط، از محدودیت های برجستة روان تحلیلگری به شمار می روند. آساجیولی در روان ترکیبگری کوشید تا این ابعاد نادیده انگاشته شدة وجود انسان را در کانون توجه قرار دهد؛ لذا می توان ویژگی هایی نظیر کل نگری، بها دادن به معنویت، اهمیت قائل شدن برای اراده، و توجه به جنبه های متعالی وجود انسان را از مهمترین مشخصه های روان ترکیبگری قلمداد کرد؛ یعنی اموری که در روان تحلیلگری فروید به دیدۀ اغماض یا انکار به آنها نگریسته می شد. از این رهگذر می توان دریافت که آساجیولی یکی از پیشگامان راستین روان شناسی انسان گرا بود. اما باید افزود که وی روان تحلیلگری را به طور کلی رد نکرد، بلکه آن را مرحله ای مهم (یا حتی اولین مرحله) از فرایند روان ترکیبگری به شمار آورد (کاوشگری در ناهشیار). بنابراین روان ترکیبگری از روان تحلیلگری آغاز می شود اما در آن متوقف نمی شود و پس از آن، راهی طولانی را در جهت ایجاد یکپارچگی و انسجام درونی و سپس فتح قله های ناهشیار برتر (که از موهبت ها، توانایی ها، عطایای الهی، و قابلیت های برتر بشری تشکیل می شود) و سرانجام تحقق خود طی می کند.