کتاب زنی که درخت شد اثر هان کانگ انتشارات نوای مکتوب

قبل از این‌ که زنم گیاهخوار شود، به نظرم در هیچ زمینه‌ ای قابل توجه نبود و کاملاً معمولی بود. راستش را بگویم دفعه‌ ی اولی که دیدمش حتی به نظرم جذاب هم نبود؛ قد متوسط؛ موهای مصری، نه بلند و نه کوتاه؛ صورت یرقانی، رنگ پوست مریض‌ ها؛ استخوان گونه‌ ی کم و بیش بیرون زده؛ چهره‌ی زرد و مریض احوال و کم رویش هر چه را باید می دانستم، به من گفت. وقتی داشت سمت میزی که منتظرش نشسته بودم می آمد، نمی توانستم چشم از کفش هاش بردارم. ساده ترین کفش مشکی ای که بتوان تصور کرد. و طرز راه رفتن اش، که نه تند بود و نه کند. قدم هاش را نه بلند برمی داشت و نه کوتاه. به هر حال، اگر نه جاذبه ی خاصی بین مان بود و نه هیچ مشکل به خصوصی خودش را نشان می داد، پس دلیلی هم وجود نداشت که ما دو نفر با هم ازدواج نکنیم. انفعالی که در شخصیتش بود، همین که نه می توانستم دلفریبی ای در او ببینم و نه تازگی یا هر چیزی که مخصوصاً فیلتر کرده باشد، از سرم هم زیاد بود. لازم نبود برای پیروزی بر او سواد و هوش خرج کنم یا نگران این باشم که مرا با مردهای آراسته ای قیاس کند که در کاتالوگ های مد ژست می گیرند و اگر سر یکی از قرارهایمان دیر می رسیدم، آدمی نبود که از کوره در برود. شکم گنده ام که سر و کله اش در اواسط دهه ی دوم زندگی‌م پیدا شده بود، پاها و ساعد استخوانی ام که حتی با وجود تلاش های زیادم همه رقمه در مقابل گوشت آوردن مقاوت می کردند، خیالم تخت بود که برای او لازم نیست نگران هیچ‌کدام این‌ها باشم. همیشه در زندگی ام به سمت متوسط ها متمایل بودم. مدرسه که می رفتم، انتخابم این بود که برای آن‌هایی که از خودم دو-سه سال کوچک‌تر بودند، رئیس بازی در بیاورم و می توانستم سردسته‌شان باشم جای این‌که بختم را در مورد آن‌هایی که همسن و سال خودم بودند بیازمایم و بعدها هم دانشگاهی را انتخاب کردم که در آن بیشترین شانس را برای گرفتن کمک هزینه ی تحصیلی رقم بالایی که کفافم را بدهد داشته باشم و به همین ترتیب طبیعی بود که با عادی‌ترین زن دنیا ازدواج کنم. چون زن‌هایی که قشنگ‌اند، فریبا و باهوش‌اند و دختر خانواده‌های پولدارند، همیشه فقط به این کار آمده اند که هستیِ با دقت سامان گرفته ام را به هم بریزند.