کتاب مثل ماهی‌‌‌‌‌ها، مثل نهنگ‌‌‌‌‌ها اثر زینب زاهدی انتشارات راوشید

گفتگو و تعامل مسالمت‌آمیز مشخص‌ترین وجه تمایز آدمی با سایر موجودات است. موهبتی که جایگزین ندارد و بشر به کمک آن توانسته به پیشرفت کنونی برسد. اما آنچه در این رمان بررسی می‌شود، نقطه‌ی مقابل این تعامل خردمحور است. سکوت. سکوتی که از همان ابتدای رمان سایه‌ی سنگینش را بر روی شخصیت‌های اثر می‌افکند و انسان‌هایی را به نمایش می‌گذارد که نمی‌توانند با یکدیگر گفتگوی سالمی داشته باشند. شخصیت اصلی رمان اسیر زنجیرهای سکوتی می‌شود، که گسستن آن زنجیرها و رها شدن از آن به سادگی امکان‌پذیر نیست. سکوتی مبهم و ناشناخته، که برای فهمیدن علل آن باید داستان را تا پایان خواند. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «اصلاً علی می‌فهمید کجا هست؟ اصلاً می‌فهمید برای چه آمدیم؟ دلم می‌خواست فقط برای لحظه‌ای جای علی باشم. جای علی باشم، شاید بفهمم، علی با آن بیماری دنیا را چگونه می‌بیند؟ آیا هنوز هم سبز، سبز است و آبی، آبی؟ هنوز هم رنگ‌ها همان معنا را دارند؟ همانی که از کودکی یادمان دادند؟ هنوز هم آب و غذا برایش همان طعم را دارد؟ و یا واقعاً دنیایش تغییر کرده است؟ و چیزی که بیش از همه فکرم را مشغول می­کرد، حس علی نسبت به خودم بود. اینکه چرا هنوز هم از کنار من بودن آرام می‌شود؟»